مدح و ولادت زین العابدین امام سجاد علیه‌السلام
امـشب رواق دیــده را آذیــن بـبـنـدیــد همراه اشک شوق خود چون گل بخندید امشب فــروغ آســمــان ها را بـبـیـنـیـد نــور چــراغ کهکــشـان ها را بـبـیـنید امشب سپهر زهد و تقـوا ماهـتابی ست چون روز در شب آسمان ها آفـتابی ست امشب که اشـک چـشـم من آئیـنه بسته با ذوق، اشک شوق در چـشمم نشـسته با اشک، شوق خویش را ابـراز کردم بر آسـمــان چـشم دلــم را بــاز کــردم دیــدم تـمام عـرشـیان را در سـمـاوات دارنـد بر درگـاه لـطـف حـق منـاجـات جـبریــل می گــوید که نــورٌ نــور آمد شــیــدائـی آمـد عـشـق آمـد؛ شــور آمد امشب مریـدان شام مـیـلاد مـراد است امــشـب دل آل رســول الله شــاد اسـت ای دل حـسیـن بن عــلـی فـرزنـد دارد زین غنچــۀ زیـبــا به لب لبخــنـد دارد ای اهــل عــالــم زیــنـت عُــبــاد آمــد من فــاش گــویــم ســیــد ســجــاد آمــد سجاده از او رنگ و بـویی تـازه دارد اخــلاص و تقــوا آبـرویـی تــازه دارد وقت ولادت هم پر از شور نماز است رخــسارۀ نـورانـیـش نـور نـمـاز است پیچیده در هـفت آسـمان راز و نیـازش پُل بـسته تا عـرش برین روح نمـازش عشق و محبت با دل او همنـشین است او مظهـر تـقـوا و زین العـابـدین است در هـر دلـی بــذر ولایش ریـشه دارد آن دل برای حـشر خـود انـدیـشـه دارد مـهـرش کـلیـد بـاغ فـردوس خــدا شـد هر کس ز مهرش شد جدا ازحق جدا شد آن کس که گردد ذرۀ این مهر پر نـور روز جزا هم با همان نور است محشور هر کس دلش پر میزند در صحن سینه پــروانــۀ پـــرواز دارد تـــا مــدیـــنــه بر ما «وفائی» می رسد بـوی مـدیـنـه ای کاش ما را خـواند او سـوی مـدینـه |